Pożegnanie Profesora Janusza Kindlera

Janusz Kindler (ur. 9 V 1934). Profesor zwyczajny Politechniki Warszawskiej, wybitny specjalista z zakresu gospodarki wodnej definiowanej poprzez adaptację i współzależności z inżynierią i ochroną środowiska w kontekście działań na rzecz trwałego i zrównoważonego rozwoju. Po ukończeniu w 1951 roku Liceum Ogólnokształcącego im. T. Reytana w Warszawie podjął studia na Wydziale Budownictwa Wodnego PW, które ukończył w 1956 roku ze stopniem magistra inżyniera budownictwa wodnego. Uzyskał stopnie naukowe w dziedzinie nauk technicznych: doktora (1974), doktora hab. (1988), profesora (1998), profesora zwyczajnego w PW (2002). Specjalizował się w planowaniu, projektowaniu, eksploatacji i zarządzaniu zintegrowanymi systemami gospodarki wodnej i ochrony środowiska, zastosowaniu analizy systemów oraz problematyce trwałego i zrównoważonego rozwoju. W latach 1956–1968 pracował jako projektant w Centralnym Biurze Studiów i Projektów Budownictwa Wodnego „Hydroprojekt” w Warszawie oraz jako projektant obiektów budownictwa wodnego w kraju i za granicą. Delegowany przez „Hydroprojekt” do Iraku w latach 1960–1962 jako asystent Głównego Inżyniera projektu melioracyjnego Amarah (250 tys. ha w płd. Iraku). Od 1968 do 1972 roku p.o. dyrektora Biura „Wisła” (CUGW) i Co-managera projektu ONZ „Plan kompleksowego rozwoju dorzecza rzeki Wisły” – pierwsze zastosowania metod analizy systemów i modelowania matematycznego w gospodarce wodnej w Polsce. W latach 1972–2007 pracownik b. Instytutu Systemów Inżynierii Środowiska (wcześniej b. Instytut Inżynierii Środowiska) na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej. W latach 1976–1983 praca naukowa w Międzynarodowym Instytucie Stosowanej Analizy Systemowej w Austrii (delegacja Polskiej Akademii Nauk, urlop bezpłatny z PW) – kierownik projektu wodnego oraz w ostatnich latach kierownik działu badawczego „Zasoby i środowisko”). Po powrocie do kraju zastępca dyrektora Instytutu Systemów Inżynierii Środowiska ds. Nauki oraz w latach 1990–1992 dyrektor Instytutu. W latach 1992–1996 pracował w Banku Światowym (urlop bezpłatny z PW) w zakresie planowania wodno-gospodarczego (głównie współpraca ze specjalistami pięciu krajów Azji Środkowej nad pierwszym po rozpadzie ZSRR planem ratowania Morza Aralskiego). Po powrocie do kraju prowadził zajęcia dydaktyczne i zajmował się pracą badawczą w PW jako kierownik Zakładu Gospodarki Wodnej i Hydrologii (2000–2005). W latach 1999–2002 dziekan Wydziału Inżynierii Środowiska PW. Przewodniczący Senackiej Komisji ds. Etyki Zawodowej PW (2002–2005). W roku 2002 wybrany na członka Państwowej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych, Sekcja Nauk Technicznych, dyscyplina: inżynieria środowiska (dwie kadencje). Poza Politechniką Warszawską prowadził wykłady i seminaria na zaproszenie Uniwersytetu Kyoto (Japonia), Uniwersytetu Lund (Szwecja), Politechniki Budapeszteńskiej, Wolnego Uniwersytetu Brukselskiego (Belgia), Politechniki Praskiej, Uniwersytetu Perugia (Włochy) oraz Uniwersytetu Wageningen (Holandia). W końcu lat 80. pracował jako przewodniczący Grupy Roboczej Programu Środowiska ONZ nad Studium Diagnostycznym i Master Planem Ochrony Środowiska Zlewni Jeziora Czad (Afryka). W roku 1990 powołany przez rząd RP i Komisję Helsińską na zastępcę przewodniczącego Grupy Zadaniowej Wysokiego Szczebla odpowiedzialną za opracowanie Wspólnego Kompleksowego Programu Ochrony Środowiska Morza Bałtyckiego. Członek Komitetu Doradczego UNEP ds. Gospodarki Wodnej (1982–1990). W latach 2007–2008 konsultant finansowanych przez US AID prac nad perspektywicznym planem gospodarki wodnej w międzynarodowej zlewni rzeki Kura-Aras (Południowy Kaukaz). W latach 2008–2009 kierownik interdyscyplinarnego zespołu, który na zlecenie Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej opracował projekt Narodowej Strategii Gospodarowania Wodami Polski do 2030 roku. W latach 2009–2010 konsultant Banku Światowego w projektach dotyczących adaptacji do zmian klimatu w zlewni rzeki Sawy (Słowenia, Chorwacja Serbia, Bośnia i Hercegowina) oraz założenia do opracowania strategii gospodarki wodnej w Kosowie. W roku 2010 konsultant w projekcie dotyczącym adaptacji do zmian klimatu w sektorze rolnym Uzbekistanu (Azja Środkowa). W latach 2011–2013 wspólnie z dr M. Osuch prowadził prace zespołu realizacyjnego „Zasoby i gospodarka wodna” w ramach projektu Ministerstwa Środowiska: „Opracowanie i wdrożenie strategicznego planu adaptacji dla sektorów i obszarów wrażliwych na zmiany klimatu” (KLIMADA). W tych samych latach współautor raportu „Zagrożenia związane z Wodą” opracowanego przez Komitet Badań nad Zagrożeniami związanymi z Wodą przy Prezydium PAN. Wreszcie w latach 2013–2015 brał udział w realizowanym przez Globalne Janusz Kindler 153 Partnerstwo Wodne „Zintegrowane zarządzanie ryzykiem suszy w Europie Środkowo-Wschodniej (CEE)” (współpraca 40 jednostek badawczych z 10 krajów CEE) – opracowanie diagnozy, udział w opracowaniu planu prac i nadzór nad ich realizacją. Od 1972 roku członek Komitetu Gospodarki Wodnej PAN (m.in. sekretarz naukowy i przewodniczący Sekcji Systemów Gospodarki Wodnej). Członek Komitetu Inżynierii Środowiska PAN (1990–1993 oraz 2003–2010). Członek Komitetu „Człowiek i Środowisko” przy Prezydium PAN (1990–1993 oraz od 2003 roku do momentu rozwiązania Komitetu). Członek Państwowej Rady Ochrony Środowiska (1991–1994). Członek Krajowej Rady Gospodarki Wodnej (1997–1999, 2002–2006 oraz 2008–2010). W latach 2002–2006 członek Rady Nadzorczej Fundacji Rozwoju Demokracji Lokalnej w Warszawie. W latach 2000–2007 przewodniczący Polskiego Komitetu Globalnego Partnerstwa dla Wody (PK GPW). Od roku 2013 honorowy przewodniczący PK GPW. W latach 2011–2013 Zastępca Przewodniczącego Komitetu Badań nad Zagrożeniami związanymi z Wodą przy Prezydium PAN. Od 2014 roku członek Komitetu Prognoz „Polska 2000 Plus” przy Prezydium PAN. Członek międzynarodowych asocjacji naukowych, m.in. International Water Resources Association, International Association of Hydraulic Research oraz American Geophysical Union. Honorowy członek Węgierskiej Asocjacji Hydrologicznej. W latach 1990–1993 pierwszy przewodniczący Rady Nadzorczej Regional Environmental Center for Central and Eastern Europe (REC) w Budapeszcie (nominacja założycieli REC: Komisji Europejskiej i US Environmental Protection Agency). W latach 1994–1998 przewodniczący Komitetu Naukowego Gospodarki Wodnej (SCOWAR) przy International Council of Scientifi c Unions (ICSU). Członek komitetu doradców Global Water Partnership (1996–1999); w latach 2000–2005 przewodniczący rady regionalnej Global Water Partnership ds. Europy Środkowo-Wschodniej. W 2000 roku wyróżniony międzynarodową nagrodą International Water Resources Association (IWRA) Chow Memorial Endowed Lecturer Award „in honor of extensive work in water resources and environmentalmanagement around the world and many years of dedicated service to water resources organizations”. Opublikował samodzielnie bądź jako współautor około 130 artykułów i referatów naukowych w pismach krajowych i zagranicznych, 12 książek i monografi i, w tym Modelling water demands (1984), The process of water resources project planning (1987), Wielokryterialna ocena parametrycznych reguł decyzyjnych w projektowaniu zbiorników retencyjnych (1995), Waterethics (2007) oraz współautor referatów programowych II i III Kongresu Nauki Polskiej (1977, 1988) w zakresie gospodarki wodnej i ochrony środowiska. Dwukrotnie żonaty. Z Marią Zaborowską miał dwóch synów (Pawła i Marcina). W 1971 roku ożenił się z Joanną Zawidzką, z którą mieli córkę Martę. Z pięciorga dzieci, które wspólnie wychowali (w tym dwie córki Joanny Zawidzkiej z pierwszego małżeństwa z Anatolem Gosiewskim), doczekali się trzech wnuków, pięciu wnuczek i jednej prawnuczki. Dwukrotnie wyróżniany nagrodami naukowymi Rektora PW (1984, 1985), III nagrodą naukowa Ministra Edukacji (1990) oraz odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2002) i Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2007).

Requiescat in pace [*]